Fil: É ese o motivo polo que non segues no Escairón?

JM: Eu xa puxen en antecedentes ao club. Non o vía axeitado. Téñome que desprazar uns cantos quilómetros e con xente no coche. Fun partidiario de non ir para adiante con esta idea. O que non é compatible é a acumulación en espazos pechados. É os vestiarios son un exemplo. A alternativa é que a xente non se duche. Pero se te desprazas 60 ou 70 km é complicado marchar sen ducharse. Se non colles o covid, colles un resfriado. Logo hai equipos que adestran en campos de herba artificial. Pero se adestras en natural non podes marchar para casa enlamado.

Fil: Non cumpría eses requisitos o Escairón?

JM: Nos adestramentos iamos cumprir. Tiñamos a infraestrtura. Pero logo cando vas xogar a outros campos descoñeces en que condicións están os vestiarios. E despois están outras circunstancias como ter xente maior na casa ou nenos. É unha preocupación máis. Todo isto faite recapacitar. A min non me parecía o momento axeitado.

Fil: Foi o único motivo?

JM: No club houbo cambio de directiva, pero non influíu na miña decisión. Aínda que o certo é que o meu compromiso era coa directiva anterior.

«O ano pasado superou moito as expectativas postas nel»

Fil: Como valoras o ascenso conseguido ao deterse a liga no pasado mes de marzo?

JM: Superou moito as expectativas postas nel. Pensabamos que co equipo que logramos construír iamos competir dignamente. Pero as cousas saíron rodadas. A falta de poucas xornadas sacar tantos puntos aos rivais… O comportamento do cadro de xogadores e o traballo foi a clave. Estou agradecido pola súa disposición ao esforzo e ao trato comigo. Non só pola temporada en si, senón tamén pola calidade humana dos xogadores.

Fil: E un equipo construído na súa maioría por xente da contorna…

JM: Para poder fichar como adestrador eu propuxen a miña idea. Contando con xente da casa e da contorna o club tería viabilidade a medio prazo. A longo xa non se sabe porque iso é impredecible. Explicámosllo aos xogadores e vírono con bos ollos. Non queriamos establecer diferenzas salariais entre uns e outros. Puxéronse uns límites. O club acabou o ano nunha boa situación económica.

Fil: Dentro do cadro de futbolistas estaba o teu fillo. Como foi esa experiencia de adestralo?

JM: A maior parte dos xogadores xa os coñecía de velos xogar. Levo moitos anos traballando con grupos. O meu fillo diferencia moi ben o aspecto persoal do deportivo. O nivel de esixencia para el era igual ou superior. Xa o tiña asumido e non tivemos problema.

Fil: Situacións coma esta poden ser ás veces causas de problemas?

JM: Si que é certo que nalgún caso sempre pode ser unha complicación a maiores. Pero iso é raro se se deixan as cousas claras dende o principio. Hai que normalizalo totalmente.

«Antes o prototipo de xogador era máis resistente»

Fil: En que medida lle vai afectar ao fútbol afeccionado a situación que vivimos?

JM: Esperemos que se solucione o tema o antes posible. O máis preocupante é o aspecto mental. Estas continuas recaídas aféctanlle psicoloxicamente a moita xente. Os recursos económicos tamén se van ver moi afectados. Si que hai equipos que, se a contorna non bota man deles, pódeno ter complicado máis adiante. O Escairón podería ser un deles. Pode dar lugar a desaparición dalgunha entidade deportiva. Agardemos que non.

Fil: Cambiou moito da túa época de futbolista?

JM: Como todo, o fútbol foi evolucionando. Desde a época que xoguei houbo unha gran evolución. Antes o prototipo de xogador era máis resistente e menos potente e veloz. Melloraron moito os medios de adestramento. O que quizais se perdeu foi o arraigo que a xente tiña cara o seu club. A globalización tamén afecto a isto do fútbol. Pertencer a un club valorábase moitísimo.

Fil: Estiveches de camiño entre o afeccionado e o fútbol profesional. E con gran importancia na provincia de Lugo…

JM: Teño recordos fabulosos. Estiven catro anos no CD Lugo e dúas medias temporadas en Monforte. En Lugo divertinme moito. Tivemos a oportunidade de xogar en Segunda. Foi unha experiencia incrible e da que fixen moitos amigos. Na etapa do Lemos tamén estiven xenial.

Fil: Como lembras o ascenso no CD Lugo?

JM: O ascenso foi inesperado. Chegouse ao fútbol profesional con xogadores afeccionados. En ningún momento se tratou de profesionalizar o club. Algo que si que pasou no ascenso do 2012. Que ao ascender profesionalizaouse moito máis. Estaba máis preparado que naquela. Daquela non estaba nin constituída a LFP e as axudas económicas eran distintas. Había moitos hándicaps.

Fil: A capital lucense chegaches procedente do Cambados. Que hai de lenda e que hai de verdade en torno o conxunto cambadés de finais dos 80?

JM: O ano anterior estivera no Avilés. Aprobei as oposicóns e tiven que vir. Comecei a miña etapa de traballo en Pontevedra e o Cambados levaba uns anos ascendendo. Era o primeiro ano que competía en 2ªB. O certo é que non cobraba máis ca cando fun a Lugo, a Ourense ou a Avilés. Sito Miñanco era o presidente, pero xa andaba pouco por Cambados. O contacto limitouse a algunha ocasión que pasou a saudar. O trato foi cordial como calquera outra persoa. A nivel deportivo fóra un ano moi bo. Foramos 3º ou 4º. Logo o seguinte ano xa tiña praza como profesor en Lalín. Chamoume Julio Díaz para ir ao Lugo que xa me chamara cando fun o Avilés. E tomei a decisión de ir.

«A forma de marchar da SD Chantada non foi a máis correcta»

Fil: E xa como adestrador pola provincia tamén pasaches pola vila do Asma. Como foi a etapa como preparador do Chantada?

JM: Estiven seis anos xunto con outros compañeiros botando a andar a Escola de Fútbol en Lalín. É un traballo arduo e decidín parar. Despois veu o Chantada falar comigo. Daquela estaban en Preferente. Descendemos a Primeira pero a actitude e o traballo foi xenial. A seguinte temapda desfrutamos da Primeira cun ritmo de xogo alto para a categoría. Ademais había base e podíase contar con xente nova para ir incorporándoa ao primeiro equipo. Traballaban todos na mesma dirección. O certo é que a forma de marchar non foi a máis axeitada. Penso que a nivel directiva a forma non foi a máis correcta. Pero teño moitos amigos alí.

Fil: Tiñas como obxectivo chegar a unha categoría máis arriba?

JM: Saquei o nivel 3 no ano 2000. Daquela non podías compatibilizalo sendo xogador. Se te querías meter algo no fútbol, falo de Terceira para arriba, xa tiña que contar con representantes. E a miña profesión era a educación. Nunca planifiquei metas. Sempre procurei adestrar nos equipos nos que estivera o máis cómodo posible. Nunca pregunto aos equipos que vou en que categoría están. O impotante é estar cómodo. Estiven cómodo en equipos de 2ª Rexional e incómodo nalgún de Preferente. E cómodo tamén noutros equipos desa categoría.

Fil: Veste con gana de seguir sendo adestrador en activo?

JM: Esperemos que aínda haxa máis. O fútbol para min é un hobby. Cando adestro dúas ou tres temporaas seguidas si que me gusta parar un ano. Os síntomas da vellez (risas).

Fil: Está aparecendo tamén no fútbol afeccionado unha xeración de xente nova como adestradores. Como o ves?

JM: Iso é moi bo. Axúdanos moito a reforzarnos e a actualizarnos. Fainos mellor a todos. A competencia sempre é moi boa cando sexa sana. Estimúlanos. Unha das claves é saber xestionar grupos. É importante a preparación física e técnica, pero saber chegar a moitas persoas e aunar todo.

«O futuro tíñao en nunca deixar os estudos»

Fil: Axúdache o de ser profesor á hora de xestionar grupos?

JM: As xeracións van pasando e cambian as formas de actuar co tempo. O que hai que facer é adapatarnos as novas tendencias e a nova forma de actuar. O estar no eido educativo váleche para o tema da xestión. Estás acotío con adolescentes ata os 17 anos. E despois dás un paso máis no ámbito sénior. A min si que me serve de moito.

Fil: Sempre priorizaches a docencia?

JM: Sen dúbida ningunha. Sabía que non ía vivir do fútbol. Nin cando xogaba. O futuro tíñao en nunca deixar os estudos. Sabía que o día de mañá o fútbol íase acabar. Esa conciencia tivena clara e tiven moitos compañeiros que vivían diso do fútbol. Ao mellor acababamos ás sete da tarde de adestrar e dicíanme que a que ía logo a biblioteca.

Fil: E tiveron saídas eses compañeiros que lle chamaba a atención que ti foras estudar?

JM: Hai de todo. Hai algúns que tiveron moitas dificultades. Coñezo persoas que tiñan unha moi boas condicións para o deporte, pero se non chegas ao fútbol profesional co que ganas ata os 34 anos non che dá para o resto da vid. Agás que invirtas nun negocio e atines. Pero ata para iso tes que formarte para logo xestionalo.