Esa figura tan pouco valorada e a vez tan necesaria: a do colexiado. Foron moitos sábados, domingos, festivos e ata incluso días de semana nos que desfrutei da miña labor arbitral. Pode chegar a parecer raro que un árbitro desfrute dun partido de fútbol con todas as que lle choven dentro e fóra do terreo de xogo, pero asi é.

Pois ben amigos, para os colexiados o partido é tan importante como para os xogadores, adestradores, directivos e afeccionados. Coa pequena diferencia de que o equipo arbitral, nos noventa minutos, non pode expresar os seus sentimentos como si pode facer o resto.

Iso si, por dentro sinte cada decisión e celebra o acerto. Porque aínda que para alguén poida parecer errónea a decisión, para o colexiado vai a ser a correcta. E interiormente si vai expresar esa conformidade. Esa vantaxe no medio do terreo de xogo que remata con gol… Que alegría compañeiros! Pero claro… O árbitro non o pode celebrar como si o pode facer o goleador e os compañeiros.

Cando un xogador erra un gol a porta valeira, que fai o seu adestrador? Se quere crucificar ao xogador, o fácil seria trocalo. Pero, polo xeral, vaino animar e apoiar para que faga o gol na seguinte oportunidade. Pois ben, fagamos iso cos colexiados. Que como os xogadores non querer errar. Son humanos e unha figura moi necesaria no noso deporte.

Boa tempada a todos, saúde e moito fútbol.