Era solo cuestión de tempo. Semanas, días, horas… A todos esta Residencia nos cheiraba a Preferente. Incluso antes de comezar a tempada. Nese momento en que colles plantel por plantel. E observas a superioridade dos xogadores blanquiazuis. Un conxunto que conservaba o bloque que os mantivo varios anos na Preferente. Esa categoría á que regresan os Diego Simón, Raposo, Rasilla, os Robertos, Dani Galán… Deste último sigo pensando que ata a Preferente Galicia lle queda pequena. Todos eles eríxense coma pezas fundamentais deste éxito. Ao igual que os retoques quese foron sumando polo camiño. Dende veteranos ilustres coma Nando ou Robson ‘Toro’ ata os xóvenes talentos da fábrica residencialista coma Diego Bravos, Mauro…

Non lles imos quitar mérito. É moi complicado administrar esa condición de favorito. Facelo como os de Álvaro Meilán case heroico. Ascender en marzo, sacarlle dezanove puntos ao terceiro… Palabras maiores!

A Residencia dominou a competición con man de ferro. Sabedores diso, non quixeron aplazar máis a festa do ascenso. O destino, curioso él, deulles o privilexio de xogar o sábado na Medela. E digo privilexio, porque unha celebración un sábado sempre ten máis miga ca un domingo. Que luns hai que traballar! Roberto marcou ao pouco de comezar e Dieguito culminou a faena minutos antes do pitido final. Ese que desatou a tolemia nun territorio que non terminaba de sentir coma propio. Por eso a festa trasladouse á capital lucense rápidamente.

Alí, os da Cheda celebraron moito máis que un triunfo. Gozaron dun retorno moi agardado. A unha categoría que abandonaran hai dúas campañas de forma prematura. E resarcíronse do mal sabor de boca que deixou a campaña pasada. Atlético Escairón e Polvorín alcanzaron o obxectivo ante unha Residencia que apretou o acelerador ata a última xornada. Sen sorte algunha, eso sí. Esa sorte que esta vez sí disfrutaron.