Páramo-Noia. Preferente Norte, abril do 2011. Semana Santa xuraría. Chovía a cachón. Era un de tantos festivos nos que fora comer a casa dos meus avós. Ao saír cara o encontro ía algo xusto de tempo. Meu pai, home sabio, díxome: «Vai con coidado». Un clásico dos pais.
Dito e feito. Chegando ás Rapadas, a só cinco minutos… entrei nunha curva algo forte. Cruzóuseme o coche e non houbo maneira de enderezalo. Pum! Comín un par de postes e caín á finca do lado.
Aínda me estaba a repoñer do susto mentres intentaba arrancar. O coche nin se movía. Había tanta auga que resultaba imposible. Xusto nese momento chegou Pepe no seu vehículo, o antigo presidente e hoxe alcalde do Páramo. Atopábase dirixindo o bus do Noia, algo que facía moitas veces (agardaba ao visitante no corredor de Sarria para que non se perdesen).
Pois ben, parou o coche ao verme. O bus detívose detrás. Xa imaxinaredes o ‘cachondeo’ dos do Noia no bus, pegados todos ao cristal sen parar de rir. Eu, entre asustado e avergonzado. Incluso enfadado. Non sabía onde meterme. Saín do vehículo e, según pisei o prado, cubríronseme as zapatillas todas de auga. Empapado de todo, había como uns vinte centímetros.
Mirei para o coche. A defensa e o capó destrozados. Os faros dianteiros… e o cristal estalado. Unha boa festa. Collín a mochila do maleteiro e montei no coche do presidente. Dirección ao campo.
Nese momento chamei a meu pai. O primeiro foi preguntarme polo que fixera.
– «Boteime fóra, quédache o coche nunha finca. Chama ao guindastre para que veñen por el», contesteille.
Finalmente chegamos ás Rapadas sen máis percance. Máis alá das risas dos do Noia e os ‘vaciles’ dos compañeiros. Non houbo que lamentar máis feridos. Quizais logo os do Noia… Que lles fixen o 2-1 a falta de seis minutos para o final (remontada incluída). Algo bo tiña que ter ese día, unha data clave e sinalada no calendario na nosa loita pola permanencia.
Borja Fernández Díaz. ‘Jita’. Capitán do Páramo, un do ‘Imserso’ con alma de xuvenil
