Desde Futbolinlugo, queriamos facer hoxe, Día do Pai, unha homenaxe a todos aqueles proxenitores que, semana tras semana, trasladan aos rapaces aos adestramentos ou aos partidos e apoian desde a bancada día si día tamén. Dous destes meritorios pais son, á vez, dúas figuras ben coñecidas entre a xente de fútbol da provincia. Falamos con Juan Álvarez Renda e Miguel García Suárez.Tanto Miguel como Juan son adestradores, a pesar de que este último non estea á fronte de ningún equipo nesta campaña. Miguel adestra ao xuvenil A da SDC Residencia, equipo que loita polo ascenso á Liga Galega e no que xoga o seu fillo David, e conta cunha ampla traxectoria tanto como xogador (xogou no equipo da cidade, o CD Lugo) como como adestrador. Juan, pola súa parte, tamén ten un enorme historial como adestrador en distintos clubes da provincia, e conta cun fillo no CD Lugo B (Dani) e outro nas categorías inferiores do Polvorín (Alberto). Formulámoslle a ambos prácticamente as mesmas preguntas para coñecer as dúas perspectivas de dous homes que coñecen moi ben os campos lucenses.
Miguel García.
Futbolinlugo: Ola Miguel. Canto tempo levas vinculado ao fútbol como adestrador e como xogador?
Miguel: Eu estaba xogando no CD Lugo, cando saquei o título de adestrador, e comecei a adestrar a infantiles, cadetes… no propio Lugo. Retireime no ano 94, e a partir de aí xa me iniciei como adestrador nun aspecto máis «profesional».
Futbolinlugo: Este ano adestras ao teu fillo, David. É iso un obstáculo á hora de adestrar ou non supón ningún inconvinte?
Miguel: Eu adestro este ano ao meu fillo porque era case a última oportunidade que tiña de poder facelo. Está cursando 2º de Bacharelato, e existe a posibilidade de que o ano vindeiro saia de Lugo, e por iso vinme animado. Cando decides algo así, pensas nos «pros» e nos «contras», pero o carácter do meu fillo animoume. El é unha persoa tranquila, reflexiva… e creo que nese sentido el o leva ben. Por enriba, el tamén me impulsou e así estou a aproveitar unha oportunidade que quizais non se volvese repetir.
Futbolinlugo: Orientados cara o plano de pai, cando ves ao teu fillo queixarse dun golpe ou ter unha disputa cun rival,atópaste nunha situación na que se sofre?
Miguel: Si, por suposto. Nese sentido, eu son pai antes que adestrador, polo que se hai unha xogada na que o meu fillo (porteiro) pódese mancar, tanto cando estás de adestrador como nas bancadas, interésaste polo seu estado porque evidentemente é moi difícil extrapolar esa condición de pai-fillo.
Futbolinlugo: Que significa o fútbol na túa familia?
Miguel: Desde pequeno, na miña casa somentes falabamos de fútbol. Sobre todo miña nai era a máis preoucupada por ese aspecto. Lembro que meus pais ían ver os meus partidos, e ademáis cando saín de casa tiven a sorte de atopar á miña muller, que é unha apaixoada do fútbol, á que se suman a miña filla Carmen e David, que tamén son moi afeccionados… Estiven sete anos adestrando no Outeiro de Rei, e todos eles eran un máis do plantel e da afección. Para min é imposible poder adestrar sen que a familia esté implicada e sen que a eles lles guste. Todo son moi boas sensacións para poder adestrar con gusto.
Futbolinlugo: Moitas gracias Miguel, ata pronto.
Miguel: Gracias a vós. Un sáudo.
Juan Renda.
Futbolinlugo: Ola Juan. No teu caso, cantos anos levas no mundo do fútbol?
Juan Renda: A miña primeira campaña foi a 71/72 na OJE, así que xa hai case 46 anos, daquela eu xogaba (tiña 18 anos) e á vez adestraba. Era aínda época de branco e negro (risas).
Futbolinlugo: Adestraches ao teu fillo Dani cando el era un rapaz novo. Repetirías a experiencia?
Juan Renda: Si, adestrei a Dani na Comercial cando el era xuvenil e nas seleccións lucenses sub-15 e sub-16. Si repetiría, incluso este ano tiven a oportunidade de adestrar ao equipo de Alberto, o Polvorín, pero en parte os meus fillos son distintos, e o pequeno non se mostrou totalmente partidario da idea. Non obstante, á miña idade, adestrar xa non apetece tanto… Os anos pasan e xa levo máis de 4000 partidos, polo que tampouco estou tan motivado coma nos comezos.
Futbolinlugo: Como se vive desde fóra cando o teu fillo está a doerse no campo ou mesmo enfrontándose cun rival?
Juan Renda: Precuparíame máis o feito de que teña unha disputa. Se está no chan, o fútbol é un deporte de contacto, e evidentemente hai golpes. Por sorte nunca houbo gravedade de lesións na miña familia. O fútbol trae consigo doenzas, así que fundamentalmente preocuparíame ver ao meu fillo ter unha conduta antideportiva.
Futbolinlugo: Axuda o fútbol a manter unida á familia?
Juan Renda: Eu teño a sorte de que na miña familia son todos deportistas. Dani e Alberto xogan ao fútbol e Ana (a maior), xogou ao baloncesto no Ensino, e ese feito é bastante importante para min, xa que por enriba, adoitamos seguir aos rapaces alí onde se desprazan. O fútbol e o deporte é unha situación moi positiva, e tamén é un gran nexo de unión da familia.
Futbolinlugo: Moitas gracias por atendernos Juan.
Juan Renda: Moitas gracias a vós.
Desde Futbolinlugo queremos agradecer a súa atención a estes dous homes de fútbol, dos que nos gustan a todos! Tamén queremos felicitar o Día do Pai a todos eses proxenitores que, aínda que non son os protagonistas os domingos, teñeñ unha gran mérito «na sombra».
