Antes de nada dar as grazas a todos os integrantes de FutbolinLugo polo enorme traballo que levades a cabo. Da gusto que a xente nova pelexe polo despegue do fútbol máis modesto na nosa provincia. Tedes o ceo gañado rapaces! Diego Díaz propúxome facer este artigo e non dubidei en falar do equipo do que levo formando parte dende os 6 anos. Trátase da SCD Milagrosa, da que podo dicir que é a miña segunda casa e posiblemente o lugar no que máis feliz fun, son e serei.
Comecei a practicar este bello deporte no Pavillón da Piringalla. Era o ano 2004. Cheguei co meu irmán a dito escenario e alí estaban outros pequenos e o adestrador, Luis Agra. Gardo grandes recordos tanto con eses compañeiros (con moitos voltei a coincidir en categorías superiores, con outros manteño unha gran amizade e con outros inclusive xogando xuntos no Senior do clube na actualidade) coma co adestrador; unha gran persoa que nos coidaba moitísimo e iniciounos neste mundo do que agora non nos podemos separar.
No transcurso de todos estes ano pasei pola man de moitísimos adestradores: o mencionado Luis Agra, Manolo, Luisón, Madriles, Óscar Seijas, Quiroga, Joaquín, Bruno, Iago, Manolo Couso… Seguro que se me olvida algún! Todos eles compartían paixón: o maldito balón e a ensinanza que del querían facer aos máis pequenos e aos non tan pequenos.
Nos meus inicios non era un habitual espectador dos partidos do primeiro equipo ou dos xuvenís ou cadetes. Pouco a pouco o gusaniño foise metendo no meu corpo. Nese momento os meus ídolos non eran Messi, Iniesta ou Casillas, pero sí Luis Díaz, Yelco, Javi Regueiro ou Manu Ascariz. Recordo vivir un Betanzos vs Milagrosa nunha gran fase de ascenso que se decidiu ao noso favor. Qué equipazo tiña o noso clube, qué xeneración! Daba gusto velos xogar!
Cando sendo xuvenil de segundo ano tiña que ir a adestrar co equipo de Preferente era o rapaz máis feliz do mundo. Madriles e Rubén, Álvarez, Tomy, David Silva, o gran Charly, Don Luis Díaz, Diego Redondo, Manu Ascariz… eran algúns dos integrantes dese equipo, desa familia que fixo unha tempada ESPECTACULAR pese a non poder salvala categoría. Para min, con 16 anos, debutar no campo do Dubra foi un sono feito realidade. Estou moi agradecido por isto, nunca o esquecerei.
Agora mesmo formo parte do equipo Sénior dirixido por Joaquín. Estamos xa na metade da tempada e desexando demostrar que a Milagrosa merece estar en categorías superiores. Os compañeiros son espectaculares e o ambiente é inmellorable, o mellor dende que xogo.
Ademais de facer sufrir a diferentes adestradores nestes 15 anos, tamén estou a cargo de dous equipos da base do clube. Comecei este periplo en Outubro do 2016 tras falar con Pepe e comentarlle o meu desexo de axudar no traballo cos ananos. A súa resposta foi que adiante, sen problema. Doulle as grazas por isto! Encántame traballar con pequenos. E máis se cabe se garda relación co fútbol.
O primeiro ano reciben ensinanzas de Diego Redondo, Luisón e Javi Baamonde. O primeiro, a pesar da súa xuventude, era moi traballador e moi querido polos xogadores e polos pais e nais. O segundo e o terceiro merecen mención especial. Estamos a falar de dúas persoas impresionantes, que sempre están dispostas a axudarme. Que dende o primeiro momento déronme liberdade para probar exercicios. Ou adaptarme ao feito de ter que controlar a un grupo de máis de 10 nenos. Xente así fai falla neste mundo, sodes dous referentes para min e débovos moito. Eternamente agradecido!
Fernando Currás, xefe de prensa e coordinador da área de porteiros do clube, tamén merece unha gran mención neste artigo por meterme no corpo as ansias de aprender da posición de gardamallas. Un pracer traballar contigo e unha honra que confiaras en min para botarche unha man nesta tarefa.
Non podo esquecerme tampouco de compañeiros como Esther (a mellor persoa que se pode atopar neste mundo e unha formidable adestradora), meu irmán Joel, Diego, Luchi, Omar (ademais dos mencionados ao longo do texto)… Que fan posible que estar no Luis López Gorgoso sexa para min como estar na casa.
Non imaxino unha vida sen a SCD Milagrosa. Non podo imaxinala. Din que os tolos do fútbol son uns fanáticos que abandoan o resto de menesteres da vida. Isto non é así pero dende logo podo afirmar que se a SCD Milagrosa necesítame ás 5 da mañana na Frigsa alí estarei. Non é fanatismo, non é falar por falar, non é ser un quedaben, é amor a un campo, a unhas cores e a uns formidables compañeiros. Longa vida á Milagrosa, ao fútbol modesto, ao fútbol lucense e a FutbolinLugo. Grazas, sodes unha parte importantísima e imprescindible da miña vida!
Álex Vasco Piñeiro. Xogador e adestrador da Milagrosa, mellor persoa.
