Pois xa fai un ano, e vaia ano. Tocoume ser adestrador do equipo que me viu medrar como persoa e como futbolista nunha época atípica de todo. E con todo iso, para min é unha honra e unha gran responsabilidade poder adestrar o CD Foz.

Era domingo, 2 de febreiro. O equipo viña de perder na casa co Arteixo 0-2. Aí polas dez da noite recibo unha chamada do presidente que me dice si poido ir polas oficinas do clube. Saltei do sofá, calceime e fun o máis rápido posible cara o Martinez Otero.

Unha vez alí foi unha mezcla de sensacións: alegría por ter a oportunidade de poder adestrar ao equipo do meu corazón; e por outra, tristeza porque para que eu chegara tiña que marchar antes a persoa que tanto me axudou e me ensinou neste mundo do fútbol. Gayol. O cal me consta que levaba uns meses sufrindo pola mala racha do equipo, creo que merecía outro tipo de despedida, o fútbol moitas veces é cruel.

Evidentemente non dudei nin un segundo en decir que sí, saín de alí e xa me puxen a traballar. O teléfono non parou ata a 1 da mañá. Costoume durmir, estaba nervioso e sabía da dificultade do reto e da responsabilidade que adquiría ao adestrar o CD Foz. Foi unha semana moi intensa, de nervios, de moitos whatsapp, moitas chamadas, e ademais a semana previa á cea de coroación, que xa sabedes o que conleva iso en Foz.

Foron pasando as semanas e os partidos, o equipo seguía sen gañar. E nisto chegou o maldito coronavirus, todos para a casa, remata a tempada e o equipo non descende, obxetivo cumprido? Na vida tamén hai que ter sorte.

Chega xuño, o clube confía en nós, (en esta aventura somos dous. Está Israel, un mindoniense ao que liei para acompañarme en esta viaxe e ao que lle estou moi agradecido) e volta ás chamadas e whatsapps na procura de reforzos para o equipo, xa non sabía se era adestrador ou comercial.

E pasou un ano e aquí seguimos… Adestramos tres semanas nunhas condicions bastante raras para todos e o maldito coronavirus volveu a paralizar todo. Bueno, casi todo, porque a cabeza non para nunca cando eres adestrador, agora doume conta de que é moito máis fácil á vida de xogador, moito máis.

Este é un resumo deste ano como míster do CD Foz. Estou desexando volver á normalidade e poder volver a ver fútbol a pé de campo e sen a máscara.

Unha aperta a todos os seguidores de Futbolinlugo. Aúpa Foz Aúpa.

Javi ‘Chinchón’ Méndez García. Sentimento vivo do Foz, adestrador do primeiro equipo