Esta semana medios nacionais e internacionais dedicaban un oco a un mozo de apenas 15 anos chamado Lamelo Ball. O seu nome deu a volta ao mundo ao anotar 92 puntos nun encontro de baloncesto que enfrontou ao equipo do seu instituto, Chino Hill, fronte a Los Osos.
Se profundamos na actuación individual do raparigo atopámonos que lanzou a canastra nin máis nin menos que 61 veces, cando o resto do equipo fíxoo en 34 ocasións. Unhas cifras que se acentúan ao ver actitudes moi afastadas do que realmente se debe inculcar no deporte e máis cando se trata de mozos en formación. Tal e como se pode apreciar nun vídeo que ás poucas horas xa se fixo viral, apenas baixaba a defender aproveitando para anotar sen oposición. Incluso o adestrador rival denunciou prácticas moi pouco éticas como realizar faltas para deter o reloxo e así dar máis tempo para a culminación desta fazaña ou esta ‘farsa’, como acertadamente puntualizaban aqueles que se viron afectados.
Se o trasladamos ao fútbol, todos e cada un de nós vivimos en nosas propias carnes algunha actuación individual que parecía non chegar ao seu fin. Nestas categorías de formación é habitual ver diferenzas abismais entre os equipos o cal se traduce en humillantes goleadas que se adoitan focalizar nunha figura concreta. Gañar campionatos, a importancia do golaverage ou mesmo ter ao máximo goleadores entre as túas filas adquiren unha importancia desmesurada a tan temperá idade.
Obviamente ninguén acolle a derrota con bo gusto. O xen da competitividade apodérase de nós no momento no que pisamos o céspede. Tan importante é formar e motivar na vitoria como na derrota. É importante inculcar o espírito competitivo desde os seus inicios pero non a calquera prezo, nunca antepoñendo o individualismo ou o logro persoal ao colectivo, nunca chegando a límites de ensañamento ou humillación.
Por encima de todo prevalecen dúas figuras esenciais na formación dos mozos, os pais e o adestrador. Sobre este último recaen todas as miradas xa que é o principal responsable do que o seu equipo transmita no terreo de xogo. É máis, moitos dos nenos que dan os seus primeiros pasos no mundo do fútbol ven ao seu adestrador como un modelo, un exemplo para seguir. E por iso non deben unicamente centrar os seus obxectivos no deportivo, tamén desenvolver unha serie de valores que nos achega calquera deporte colectivo, especialmente, o fútbol.
En canto aos pais, non deben exercer como un adestrador máis para os seus fillos. Non deben esixirlles máis do que poidan ofrecer, nin colocarlles o cartel de estrelas cando falamos de benjamines ou alevíns que non pasan de 12 anos. E no último dos casos focalizar a atención na derrota ou na vitoria, nos minutos que xoga o teu fillo ou en se xogou mellor que outros. O obxectivo primordial tanto duns como doutros debe ser única e exclusivamente reforzar e motivar o esforzo, nunca o resultado.
Devandito sexa todo, pais e adestradores non son os únicos responsables. Vivimos nunha época totalmente influenciada polos medios de comunicación. Os mozos acenden a televisión ou abren o xornal e tenden a emular as condutas dos seus xogadores favoritos. E desgraciadamente os espazos deportivos tanto en televisión como en prensa sobordan sensacionalismo polos catro custados, satúrannos de historias completamente superficiais e que tenden ao extradeportivo.
A diferenza doutros deportes, o fútbol non conta cunha norma que poña fin a tales bochornosas goleadas, como pode ser o peche de acta ao chegar a certos marcadores. Isto só sería un pequeno paso nun longo maratón de fondo. Persoalmente son dos que opinan que casos individuais como o que abre o artigo e casos colectivos como as goleadas que superan a ducia de goles deben afastarse de todo o que envolve ao deporte de formación. Os mozos que caen derrotados de maneira tan estrepitosa non gozan da verdadeira esencia do deporte, mesmo poida que saian do campo con ganas de non volver a el. Do mesmo xeito, aquel que gaña de forma folgada pode do terreo de xogo cun sentimento similar tras tocar dous balóns en todo o encontro.
Moitos pensarán que o exceso de competitividade e mesmo o menosprezo cara ao rival van en aumento, outros opinarán o contrario. Por iso, gustaríame poñer fin a este artigo lanzando dúas preguntas. Respectar ao rival é dar sempre o 100%? Realmente gozan os nenos, tanto os que gañan como os que perden, nestes encontros? Reflexionen pais e adestradores. En definitiva, reflexionemos todos.
Juan Manuel Rodríguez, xornalista amante da base. «No te tupas»
