Confinados, recordando tempos mellores. Tempos de fazañas. Hoxe traemos unha tan incrible como intensa. A do único ascenso a Preferente do Taboada. Calquera relato noso quedaríase curto ao lado de todo o que podería contar o gran Canti. Estamos seguros de que alá polo ceo xa saben de sobra onde está o seu pobo. Como cheira o verde da Medela. E quen frecuenta aqueles lares. Sen a súa voz, e coa fin de non destrozar semellante historia, ímola deixar en mans de cinco dos seus grandes protagonistas:

-Emilio García: O adestrador, o líder da nave branquiazul durante máis dunha década.

-Roi: O gardamallas. Moitas xeracións non viron a máis homes que el defender as porterías da Medela.

-Moski: Un dos atacantes por excelencia daquel equipo ao que lle sobraba pólvora.

-Nico: Dezaoito campañas ao servizo do club. O capitán naquela gran tarde de Noia.

-Ibán: O gran capitán. Vinte e tres temporadas defendendo o escudo do Taboada.

Neste punto, nós calamos. O relato é de quen fai a historia.

ROI: «Aquela tempada, a 11-12, encarabamola con moita ilusión, facía só dúas tempadas que ascenderamos a Primeira despois de moitos anos en segunda. O primeiro ano en Primeira quedaramos cuartos, tras unha magnífica tempada. Eramos un equipo moi intenso, moi rápido e con moita pólvora arriba con Guerreiro, Ríos, Moski, Marcos… Xogabamos un fútbol combinativo, de saír xogando desde atrás, xogabamos e deixabamos xogar como se soe dicir… Encaixabamos goles pero tiñamos tanto potencial arriba que faciamos gol con moita facilidade».

IBÁN: «O 99% dos xogadores eramos do pobo, unha familia. Soamente Pablo era de Chantada. Esa foi unha das claves nesa época».

NICO: «Sempre había unha relación co pobo. Se non eras de alí ou da zona, tiñas un cuñado de…, un primo de… Recordo que ese ano viñeran así de fóra Basán. E Cabrito, de Monterroso.

ROI: «A tempada comezou e moi pronto o Lemos xa se distanciou de todos no máis alto da táboa, posto que xa non abandoaría. Nós comezamos dubitativos, colleitando resultados bos ante equipos que presumiblemente ían estar arriba e cedendo puntos contra equipos que teóricamente ían pelexar por non descender. O equipo comezou a ser máis regular trala derrota na Medela ante o Ferreira, chegando a encadear dezasete xornadas seguidas puntuando… Entre os que se podería destacar a vitoria ante o Lemos na Medela, no que era a primeira derrota deles».

IBÁN: «Si, botamos dezasete partidos consecutivos sen perder. Xamais olvidarei esa temporada».

ROI: «Competiamos en todos os lados coas nosas armas, moita intensidade, moita velocidade e moita pólvora arriba. Aí pola xornada 15-16 démonos conta que podiamos pelexar polos postos de privilexio, xunto co Páramo, Outeiro e Pastoricense. Olvidándonos xa dun Lemos que marchaba imparable. O punto de inflexión para darnos conta de que podiamos incluso pelexar polo ascenso deuse en Outeiro de Rei, na segunda ou terceira xornada da segunda volta, cando lles ganamos 0-1 facendo un partidazo. Lembro perfectamente que Pepe Martín, adestrador deles, nos viñera dar a noraboa ao vestiario unha vez finalizado o encontro porque «xogabamos ben, daba gusto xogar contra nós e iamos a tódolos balóns coma se nos fose a vida nelo»».

EMILIO GARCÍA: «A verdade é que daba gusto vernos xogar».

ROI: «Pero xusto despois deste partido entramos nunha pequena fochanca. Deixándonos empatar polo Pastoricense un 3-0 na casa, e tamén algún partido máis no que nos deixamos puntos no desconto. Tamén pola xornada 23-24 volvemos caer derrotados, metéranos un 1-4 o Bóveda nun auténtico partidazo deles. Aí distanciámonos de novo dos equipos que pelexaban polo segundo posto, pero eso quizais foi o mellor que nos puido pasar, xogar sen presión e a divertirnos… E púxose de manifesto os domingos o que pasaba durante a semana: vinte tipos adestrando a tope, que querían gañar e gañar e gañar. E así volvemos engachar unha boa xeira de resultados que nos permitiu chegar ás últimas xornadas con posibilidades matemáticas. O partido chave tiñámolo na Medela na antepenúltima xornada fronte ao Páramo, se gañabamos poñiámonos segundos co golaverage a favor e dependendo de nós mesmos… Pero todo se deu mal aquel día nunha Medela a reventar, aos poucos minutos metémonos un gol en propia porta e foi remar contracorrente ante un equipo moi veterano con Mundín, Chasis, etc. A pesar de ter ocasións non puidemos empatar e eles no desconto facían o 0-2. Aí si que parecía que se acabara todo, porque nos puxeramos cuartos, superados polo propio Páramo e polo Pastoricense que na xornada seguinte se enfrontaban como locais a Portomarín e Riotorto, xa descendidos matemáticamente».

IBÁN: «Si, recordo que nós tiñamos mellor golaverage xeral que o Páramo. Pero o particular tíñannolo gañado».

ROI: «Pero cousas do fútbol, o Páramo perdeu diante do Portomarín e o Pastoricense non pasou do empate diante do Riotorto, e nós gañamoslle creo recordar que á Resi (non estou seguro) de novo na Medela. Recordo que sempre tomabamos unhas cervexas no bar do campo despois do partido, e xa non estabamos pendentes dos outros resultados, porque dabamos por feito que Páramo e Pastoricense gañarían… Pero de repente alguén dixo «ostia, que o Páramo perdeu e o Pastoriza empatou, estamos terceiros a 2 puntos do Páramo… Se gañamos no campo da Milagrosa na última xornada e o Páramo perde, ascendemos». Aquela tarde foi unha longuísima tarde de cervexas polo pobo… Recordo que esa semana fomos perdendo un pouco a ilusión, porque nos demos conta de que ao Páramo lle valía cun empate para ascender e á Residencia (o seu rival na última xornada) tamén para manter a categoría, e xa se sabe… Todos fariamos o mesmo. De todos modos, era un partido no que, matemáticamente polo menos, había opcións de festexar algo e eso xa era moi importante para o noso equipo e o noso pobo».