Na coruñesa vila de Melide atopamos, probablemente, o clube co nome máis barroco e suxerente do fútbol galego: O Centro Instructivo, Recreativo y Educativo. Denominación con reminiscencia dunha época en branco e negro. Facendo o exercicio de unir as iniciais temos o acrónimo CIRE, nomenclatura moito máis familiar para os siareiros do fútbol modesto. Na cantina quedou deserta a aposta sobre o significado das siglas CIRE. Ninguén foi capaz de atinar. Quen sí coñece, e moi ben, as andainas do Cire pola Liga da Montaña é a xornalista melidense Marta Veiga Izaguirre. Despois de ter estudado o tema do fútbol local e tras sacarnos de dúbidas acerca do pomposo significado de Cire, Marta axúdanos, agora sí, con rigorosa precisión xornalística.
Segundo as súas indagacións, semella que non hai datas exactas para establecer canto tempo estivo vixente a Liga da Montaña. Parece que dende mediados dos 70 e que se estendeu ata principios dos 80. Na tempada 82/83 hai unha reestruturación do fútbol modesto, dato que coincide co que xa nos sinalara Miguel Gómez. Por outras referencias, a xornalista sinala que xa se empezaba a denominar Liga da Montaña a aqueles partidos informais entre equipos de vilas cercanas que se disputaban na década dos 60. Sobre o Atlético Melide, o outro equipo melidense que chegou a disputar algunhas tempadas a Liga da Montaña, pouca cousa sabemos. Simplemente coñecemos da súa efémera existencia probablemente como escisión do propio Cire.
Na actualidade, S.D. Agolada, Cogal Rodeiro e Cire Melide, de concellos limítrofes coa liña provincial, son clubes amigos para os equipos lucenses de vilas xeográficamente próximas e uns excelentes compañeiros de viaxe en partidos de pretempada. Por un triple motivo: Proximidade no desprazamento, reverdecer vellas rivalidades e sobre todo, a posibilidade de enfrontarse a escadras serias con certo nivel competitivo sen ter que mostrar as cartas ante posibles rivais para a competición oficial.
Marchamos que temos que marchar. O partido remata. A comisión de expertos despídese ata outra xornada na que aflorará como cada domingo, fútbol mediante, outro conto calquera… E ímonos lembrando con saudade a aqueles equipos ultraprovinciais que algunha vez nos visitaron como o Boimorto, o Arzúa, o Lalín e especialmente os lindantes veciños de Agolada, Rodeiro e Melide, que non sendo daquí, durante algunhas tempadas viñeron á festa.
