Primeiro de todo agradecer aos amigos de Futbolinlugo por deixarme expresar nesta páxina e pola espectacular cobertura que fan cada semana do noso fútbol.
Como xa sabemos todos, o protagonismo ao rematar un partido lévao aquel dianteiro que marcou un gol, o mediocentro que foi o dono da medular, o defensor o cal non deixou pasar un balón, aquel porteiro que fixo varias intervencións de mérito e incluso aquel xogador que saíu do banco e que cambiou o ritmo do partido. Eu, neste artigo, voume centrar máis no último exemplo, naquel xogador que habitualmente xoga no banco ou que normalmente non ten a oportunidade de entrar na convocatoria.
Na miña opinión, tanto unha persoa, como un xogador de fútbol vese como realmente é nas situacións difíciles. Si ben, non contar para o adestrador é un problema menor comparado cos que pode haber na vida; dentro do fútbol é, xunto coas lesións, o máis duro que lle pode pasar a un xogador. Xa que se ve privado do que máis lle gusta e polo que ao final está participando neste mundiño. Poder xogar e competir cada domingo.
A min, como á meirande parte dos xogadores do noso fútbol provincial, tocoume algunha vez que outra ter que lidiar con situacións nas que o adestrador non contaba conmigo. Este ‘problema’ pódese afrontar de dúas maneiras: primeiro está aquel xogador que apreta os dentes. Non lle bota a culpa a factores externos e segue sumando a prol do equipo nos adestramentos e nos partidos. Cos poucos minutos que lle toque xogar ou ben animando dende a grada. A segunda opción é a dese xogador que, dende o meu punto de vista de maneira egoísta, bótalle a culpa a todo menos ao seu propio rendemento. E cos seus malos xestos e actuacións, ao final vai en contra del e do propio equipo. Eu, prefiro centrarme no primeiro.
Nestas liñas, veño a recoñecer a figura dese xogador que non está contando cos minutos que lle gustaría e cuxa actitude é impecable, igual que si estivera xogando. Este futbolista caracterízase por nunca poñerlle unha mala cara ao compañeiro que xoga no seu posto, nin ao adestrador que decide non poñelo… Este tipo de xogador céntrase en adestrar o mellor posible para contar con unha oportunidade, deixando a un lado as actitudes tóxicas que poidan perxudicar ao grupo.
Con todo isto que dixen anteriormente non quero dicir que este xogador se resigne e lle de igual non darlle a volta a esta situación. Unha cousa non quita a outra. Este xogador tamén debe ter esa dose de rebeldía. O futbolista debe intentar adestrar ao máximo e facer o todo o que estea na súa man para que o adestrador poida cambiar de opinión e lle outorgue máis minutos de xogo. Relacionado cos adestradores, tamén penso que estos deberían tratar da mesma forma en canto á esixencia a estos xogadores menos habituais e aos ‘titulares’. Aínda que con certos matices ao meu parecer. Igual se teñen que evitar certas recriminacións ou certos comentarios negativos a dito xogador menos habitual que está pasando por unha situación complicada. E dirixirlle estos comentarios a aquel que si está xogando e que o pode levar un pouco mellor.
Todo isto pode parecer un tópico, pero estando nesa situación non é nada fácil intentar ser positivo e ter unha boa actitude. Xa que o ánimo non é o mesmo que si se está xogando asiduamente. Por iso resalto tanto a actitude dese xogador que se comporta como un verdadeiro COMPAÑEIRO cando as cousas non lle van ben no persoal. Eu por exemplo, valoro máis isto que aquel xogador que é a estrela do equipo e que mete un gol cada semana. Sen quitarlle mérito, por suposto.
Quero deixar claro que eu falo dos niveis nos que me tocou a min xogar, que foron todos niveis non-profesionais ou amateurs. Entendo que no fútbol profesional hai outras pretensións. Sobre todo económicas. E non me quero meter neste tema, o cal non coñezo.
Eu tiven a sorte de compartir vestiario con compañeiros coa actitude que pretendo ensalzar neste artigo. E estou orgulloso, de que eu, cando me tocou vivir esa situación tamén intentei ter o máximo respeto posible polo grupo. Moitas grazas aos amigos de Futbolinlugo de novo. E noraboa por ese espectacular traballo que realizades.
Gonzalo Edrosa Anllo. O fillo, zurdo tamén. Bo xogador, mellor persoa e superlativo suplente
Esa figura tan pouco valorada e a vez tan necesaria: a do colexiado. Foron moitos sábados, domingos, festivos e ata incluso días de semana nos que desfrutei da miña labor arbitral. Pode chegar a parecer raro que un árbitro desfrute dun partido de fútbol con todas as que lle choven dentro e fóra do terreo de xogo, pero asi é.
Xa sei que todos creemos que a situación de ser suplente é inxusta. Culpa do adestrador, que non ten idea, ou que nos ten manía, ou mil escusas. Eu creo que está na man de cada un cambiar esa idea. Como? Adestrar mellor, cando xogues dar todo e un pouco máis. E non reproches. É difícil, claro que si, pero, todos acabarán ganando, tanto o equipo coma ti.
Pero como xestionar todo iso non e fácil. Inflúen moitos factores: adestrador, xogador… Dende a miña opinión debera, como todo, empezar no 
Sen máis despedirme de vós, e desexarlle a todos que estamos de ‘suplencia’ forzada un feliz confinamento dentro do posible. Pero sobre todo pronta recuperación a aqueles que se atopen infectados.
Un día máis de confinamento. E un día máis de estrea. Esta vez de maneira simultánea cos amigos de 
Lonxe quedan aqueles emocionantes comenzos (mediados dos 80) nos que tiven a gran oportunidade de aprender a ser futbolista por primeira vez na etapa infantil no Xove Lago da man de D. Silvestre Rúa, verdadeiro mecenas do fútbol lucense en A Mariña. Mais próximas, pero igualmente emocionantes, atópanse as posibilidades de seguir a desfrutar de doces xornadas de convivenza entre veteráns e amigos futboleiros cos que lembramos moitas das batallas deportivas nas que nalgunha tempada formamos parte dun mesmo clube.
-‘Fixar un obxectivo e conseguir o compromiso’. É esa unha ferramenta básica, na que sempre collerán novas aportacións, novas ideas, novas motivacións e novos plans pero que sempre deberán cristalizar en compromisos concretos e realizables tanto de acción como de reflexión.
EVITAR O BUCLE. Eva Piñeiro
Como é a vida sen fútbol? Cal é o impacto do Coronavirus no noso balompé? Son dúas preguntas que calquera tolo do balón se pode facer nestes momentos de incertidume. Dende Futbolinlugo propuxémonos darlles resposta. Non é unha tarefa sinxela. E polo tanto, consideramos que precisa un enfoque pluriangular.
UN BANCO QUE SORRÍ
O BRAZAL DUN POBO
Quen non coñece a Víctor Valiño ‘Valigol’? Leva máis kilómetros de fútbol nas pernas que a maioría de nós na súa vida diaria. Un home que trona, chova ou neve, percorre a provincia vestido de vermello. A definición de fiel seguidor feita persoa. Sempre animando ao seu ben querido Monterroso, no que tamén xoga no filial.
E por último, están os xogadores, os que non lle apuntamos a un cesto, que somos a gran maioría nestas categorías. Dentro deste grupo hai dous tipos de xogadores, os que poñen o fútbol por diante de moitas outras cousas e os xogadores de Instagram. 
